نامه ای از من به فرزندم

سلام تحسین مامان

امیدوارم خوب باشی چون هیچ مادری تحمل بد حالی فرزندشو نداره.

این نامه رو تو 26 هفتگی برات مینوسم.

عزیز دلم الان که تو تو شیکم منی افسوس روزایی رو میخورم که نمیخواستم بچه دار بشم ...کاش زودتر به فکر اوردن تو بودم.اما الان هم خیلی خوشحالم که بچه ای مثل تو تو شیکمم دارم.خدا را هزاران بار شکر میکنم به خاطر دادن تو به من و بابایی.

از خدا میخوام تو رو سالم و خوشبخت کنه.

اولین روزایی که فهمیدم تو وجودمی رو هیچ وقت از یاد نمیبرم.خیلی پسر فهمیده ای بودی...نه تهوعی،نه استفراغی و نه هیچ حالت بدی بهم منتقل نکردی.از اولین روزها هم خوش یمنیت تو همه کارامون مشخص بود.

چقدر بابا علی رضا از اومدنت خوشحال و ذوق زده بود نمیدونی....

الان که یکم بزرگتر شدی بابایی همش سرشو روت میزاره تا احساست کنه..هر بار که تو رو تو شیکمم حس میکنه یا اینکه ضربان قلبتو میشنوه  چشاش برق میزنه.خیلی دوستت داره و از حالا خودشو برای یه پدر ایده ال بودن اماده کرده...چه برنامه ها که واسه تو نریخته.

گل من! بعضی وقتا که لگد زدنات ازوم تر میشه و تو بیحرکت تر میشی چقدر میترسم.ولی خوب میدونم که تو تو اون مواقع خواب شیرینی رفتی.واسه همین منم حرکاتمو ارومتر میکنم تا تو بهتر بخوابی.خیلی دوستت دارم مامانی.

سعی میکنم از لحظه لحظه با تو بودن لذت ببرم.از وقتایی که تو دلم وول میخوری...از وقتایی که برات وسایل میگیریم...و از تمام لحظه های بودن با تو.

عزیزکم!وقتی بدنیا اومدی هیچ وقت خدا رو از یاد نبر.مثل من و بابایی.همیشه به خدا توکل کن.اونوقته که میبینی چطور گره از کارات وا میشه.من و بابایی هم همیشه پشت سرت خواهیم ایستاد.و تا اخرین توانمون کمکت خواهیم کرد.

چقدر دوس دارم قیافتو ببینم و تو بغلم بگیرمت.به امید روزای خوب و با خدا

به خدای همیشه حاضر میسپارمت.